An ordinary morning

လာေတာ့ "သူ႔" အေၾကာင္းေခါင္းထဲ အရင္ဆုံး၀င္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မလွဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။ "သူ" ရွိမေနေတာ့။ ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္။ သတိရလုိက္ေတာ့ ရပ္ေသာက္ေနက် ျပတင္းတံခါးနားေရာက္္ႏွင့္ေနျပီ။ အိမ္ေအာက္နား စားေသာက္ဆုိင္က ဆုိင္ဖြင့္ဖုိ႔ ၿပင္ဆင္ေနတဲ့ အသံေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီ ေသာက္သံ၊ မိုးသာလင္းေနတယ္ … ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေတြမလင္းေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ေကာ္ဖီ ခပ္ရင့္ရင့္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့အစာအိမ္ထဲ ေလာင္းခ်ၿပီး အြန္လိုင္းတက္ၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္သတင္း၀က္ဆုိဒ္ဖြင့္မိတယ္။ ထူးမၿခားနားလွတဲ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕တစ္ရက္ပဲၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းမဖြင့္ခ်င္ေသးဘူး။ မိုးေလ၀သီသတင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဘတ္ထဲက ရာသီဥတုအေျခအေနကို ေျပာမၿပသြားဘူး။ ပံုရိပ္ေတြကို ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ေကာ္ဖီနဲ႔ေရာၿပီးေသာက္လိုက္မိတယ္။ “အျဖစ္အပ်က္တိုင္းဟာ သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္ ဒီဂရီ လွည့္လာရေလာက္ေအာင္ ေထာင့္မမ်ားပါဘူး” လုိ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေၿဖသိမ့္မိေလရဲ႔။ အနင္းခံထားရတဲ့ ေၾကြျပားေတြ ေအးဆက္ျမဲ ေအးဆက္ေနဆဲ။ “ခ်မ္းတယ္လို႔” ေျခဖ၀ါးေတြကေျပာတယ္။ “ငါတို႔ တစ္ကယ္ လင္းျပႏိုင္ဖို႔ တစ္ကယ့္ညဟာ ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ” လို႔ ၾကယ္ဘူးထဲက ၾကယ္ေလးေတြက တီးတိုးေျပာတယ္။ မႈန္ရီေ၀၀ါးကုန္တဲ့ ျပကၡဒိန္အေဟာင္း ကိုၾကည့္ လက္၀ဲရစ္နာရီတလုံးကုိ စိတ္ကူးယဥ္ေတာင့္တၿပီး …သိမ္းထားဓါတ္ပုံကို ၿပန္ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ ဓါတ္ပုံထဲမွာ သူရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေရႊေရာင္ေၿခေသၤ့ေလးရယ္ ၿပဳးံေနတယ္။

"သူ" ဆုိတာ တၿခားမဟုတ္။ တနဂၤေႏြေန႔က လက္က်န္ Jack Daniels ပင္ၿဖစ္ေၾကာင္း...